Menu
Blog

De tv-week van Margaux Geeroms

Fun

29.11.2016 Andy Van Schil

Margaux Geeroms (25) wisselde een jaar geleden Brussel in tegen Berlijn en is daar actief als DJ. Nu gaat ze echter nieuwe studies aanvangen om life coach te worden. Deze week zijn we getuige van een waardevol TV-moment.

Ik ben er klaar voor: een moment TV. Ik ben nooit een fervente TV-kijker geweest maar zie me hier aanschurken tegen mijn mama’s schouder vanavond - beide in fluffy pyjama, and you could be fooled. Als ik iets kijk, zijn het films, en nog meer dan films: series. Ik heb een geweldige hangzetel, beamer en witte muur in Berlijn.


Onlangs was ik totaal verslingerd aan Wentworth: een Australische serie over een vrouwengevangenis. Duizend maal beter dan Orange is the new Black naar mijn mening. Ik denk dat nog veel mensen het gaan leren kennen, ook al zitten ze intussen aan seizoen 5. Altijd een boeiend fenomeen, een vrouwengevangenis. Hoe dat loopt, hoe mensen zich gedragen, bendes worden gevormd, kanten worden gekozen, een zeker systeem van regels zonder te veel woorden wordt gehandhaafd. Stiekem zou ik er zelf ooit wel willen belanden. Gewoon vanuit psychologische interesse. Gewoon voor de ervaring. Gewoon een paar weken of een maand. Maar mijn criminele activiteiten zijn tot heden net niet crimineel genoeg, helaas. En maar goed ook allicht. 



Oké, Vlaamse TV, bring it on. What’s been cookin’ since I was gone? Ik hoop dat u een beetje Flengish kan smaken, blijkbaar is dit op TV hier toch ook in de mode. In Over De Streep houden ze immers een ‘challenge day’. Een dag waar de focus ligt op wat ons samenbrengt, i.p.v. wat ons verschilt. Het is pas als mensen beginnen praten en zichzelf tonen, dat je beseft dat je met iedereen op een bepaald niveau een klik kan hebben. Het is natuurlijk de eerste stap die gezet moet worden. Te veel “psychologisch gezeik” voor mijn papa.

'Komen Eten' brengt hem soelaas terwijl mama en ik zuchten. Is het mijn idee of zijn de mensen in Komen Eten precies toch altijd meer verlekkerd op elkaar dan op het eten? We leren Sylvie kennen, die trots haar appartement toont en alles opsomt wat ze zelf heeft gedaan. Haar behang van 13 in een dozijn, noemt ze haar eyecatcher. Landelijk, maar ‘wow’. We kennen het allemaal, dat donker brons-bruin behang met een stoffen bloemenprint op. Ik ben er echt geen fan van. Haar menu steekt in hetzelfde behangpapier en de toon is gezet.

België, ik werd net terug een beetje verliefd op je tijdens deze korte reis, maar Komen Eten heeft dat wel even mooi gecockblockt. Er blijken toch veel ghetto’s in Vlaanderen te bestaan als ik de verbraste versies hoor van het woord ‘carpaccio’. Waar zijn alle Vlaamse vegetariërs en vegans by the way? Toch gek dat dat in Berlijn zo fel leeft, terwijl hier non-vleeseters hier zich haast continu moeten verantwoorden. Op z’n kop much? De mensen praten maar het is allemaal ‘topje-van-de-ijsberg’-conversatie. Er wordt niet diep gegaan, buiten in de steak, of de decolleté van Sylvie. De kinderen van ‘over de streep’ communiceerden sterker.

Zap. Kanye West zit in de psychiatrie. Mijn ouders kijken veelbetekenend naar mij. “Uw idool den ‘Kenny’ is zot. ’t Was te pijzen.” “Leave Kanye alone”, denk ik alleen maar. 


Zap. ‘Wat als’, zorgt voor evenwicht.

Voor mij is het al voldoende. Er zijn enkele uren gepasseerd. Een echte TV-kijker ga ik nooit worden. Wat mij vooral bijblijft van vanavond, zijn mijn ouders. Sommige dingen veranderen nooit, en dat hoeft ook niet. Papa met het ‘kaske’ als een scepter in zijn eenmanstroon, mama en ik samenzweerderig apart. Ik tussen mijn mama haar armen. Onder een dak maar tussen twee armen als een huis. Dat is toch het beste van deze Vlaamse TV-week voor mij.

Found this useful? Share with

Andy Van Schil